Rozdział 6. - "Więzienie jest niczym, jeśli będziesz przy mnie".

Białe kreski, uroczy chłopcze, tatuaże.
Nie wiesz, co znaczą?
Są wyjątkowe, specjalnie dla ciebie.

Muzyka: Lana Del Rey - "Florida Kilos"

15 i 16 listopada 1999
  Po wielkiej, wyłożonej marmurem łazience rozległo się stanowcze pukanie. Od wielkich, szklanych okien, sięgających od podłogi aż do kilkumetrowego sufitu, odbijało się światło padające z kryształowego żyrandola. Smukła postać z pomalowanymi na czerwono ustami siedziała w wielkiej, złotej wannie na samym środku łazienki. Piana prawie wylewała się na podłogę, zakrywając całe ciało dziewczyny, oprócz ramion i głowy. Szary dym ze świeżo zapalonego papierosa okalał jej głowę.

- Proszę - zawołała zachrypiałym od długiego milczenia głosem.

Drewniane drzwi otworzyły się gładko i do środka wszedł Seth w lekko rozpiętej koszuli i poluzowanym krawacie. W dłoniach trzymał kryształowe szklanki wypełnione do połowy whisky z lodem. Podał jedną Hermionie, a sam podsunął sobie krzesło i usiadł obok, popijając bursztynowy napój. Dziewczyna zgasiła papierosa o krawędź wanny i uśmiechnęła się lekko do Setha.

Zanim chłopak zapukał, podjęła kilka ważnych decyzji. Postanowiła na razie zapomnieć o Ronie i o tym całym gównie, w którym się znalazła, i dać szansę Sethowi. Blondyn w jakiś sposób zalepiał dziurę w jej sercu, za co była mu wdzięczna.

- Jak ci się tu podoba? Niczego ci nie brakuje? - zapytał Seth, opierając się wygodnie na krześle i krzyżując nogi tak, że kostka prawej nogi spoczywała na lewym kolanie.

- Średnio - skrzywiła się Hermiona, rozglądając się dookoła. - Myślałam, że z kranu wypłyną diamenty, ale wypłynęła woda. Nie masz nawet pojęcia, jak bardzo jestem rozczarowana.

- Porozmawiam o tym ze służbą, na pewno da się to naprawić.

żadne z nich się nie roześmiało, tak, jakby byli kompletnie poważni. W łazience zrobiło się gorąco od parującej z wanny wody, więc Seth zdjął koszulę, rzucając ją i krawat na podłogę, odsłaniając umięśnione i wytatuowane klatkę i ramiona. Lewą rękę miał zabandażowaną od nadgarstka prawie do barku.

- Jeżeli zdejmiesz jeszcze spodnie to będziemy kwita. - Hermiona uśmiechnęła się krzywo.

- Nie śpiesz się, koniku polny - odparł Seth, rzucając dziewczynie wymowne spojrzenie. Wstał i wyszedł, jedną dłoń trzymając w kieszeni spodni, a w drugiej dzierżąc szklankę z topniejącym lodem. Drzwi zostawił uchylone.

Hermiona uśmiechnęła się sprośnie i postanowiła zagrać w grę, którą zaczął Seth. Wyszła z wanny, zostawiając na podłodze mokre ślady, sięgnęła po koszulę leżącą niedaleko i założyła ją, nawet się nie wycierając. Krawat owinęła sobie wokół talii i zapaliła kolejnego papierosa. Ślizgała się mokrymi stopami po marmurze, więc założyła szpilki.

Kiedy weszła do pokoju, zastała Setha siedzącego na łóżku, z pełną szklanką w dłoni. Zapomniała, że w pokoju znajdował się mały barek. Spojrzała mu głęboko w oczy i po jakiejś wieczności podeszła do ściany i wydmuchała dym za okno. Napięcie wiszące w powietrzu można było kroić nożem.

- Masz już moją marynarkę, koszulę i krawat. - Usłyszała głęboki głos Setha, który nagle znalazł się tuż za nią. - Brakuje ci jeszcze spodni i butów do kolekcji.

Kiedy skończył to mówić, zdjął buty i kopnął je parę metrów dalej, żeby Hermiona mogła je widzieć.

- To trochę nie fair, bo ja nie mam żadnej twojej rzeczy. - Dziewczyna czuła jego ciepły oddech na swojej szyi. Teraz był jej ruch. Zsunęła ze stóp szpilki i kopnęła je w stronę butów Setha.

- Mam nadzieję, że nie będą ci za małe - mruknęła i zaciągnęła się papierosem.

- Zawrzyjmy umowę - Seth przesunął dłonią po ramieniu Hermiony, zjeżdżając w dół po plecach, talii i biodrze - spodnie za krawat.

Hermiona rozwiązała supeł i wcisnęła krawat w dłoń Setha, który rzucił go razem ze swoimi spodniami w nogi łóżka. Zimny powiew nocnego powietrza musnął jej skórę.

- Uwielbiam robić z tobą interesy - szepnął, muskając ustami jej szyję.

- Powinniśmy podpisać kontrakt - mruknęła, przymykając oczy.

- Koszula za bokserki.

***

Przez otwarte okno wpływało chłodne powietrze, poruszając delikatną jak pajęczyna zasłoną. Wschodzące, pomarańczowe słońce rzucało złote refleksy w których unosiły się drobne pyłki. Na podłodze leżały porozrzucane ubrania i złota narzuta, która ześlizgnęła się z łóżka. Biały baldachim poruszał się nieznacznie, a biała pościel szeleściła cicho.

Seth wpatrywał się w dziewczynę, która leżała na nim cały swoim ciężarem. Przytulał ją mocno do siebie, jakby bał się, że ktoś ją mu zabierze. Nie mógł oderwać wzroku od jej twarzy - jasnej, z drobnymi piegami na nosie, zaróżowionymi policzkami i lekko rozmazanym makijażem. Wyglądała tak pięknie, kiedy spała. Tak spokojnie, czysto. Odgarnął niesforny kosmyk z jej wysokiego czoła. Była taka lekka i delikatna, że bał się przytulić ją mocniej z obawy, że ją zgniecie. Seth nie zdawał sobie sprawy, że przez cały ten czas się uśmiechał.

“Nie. Nie masz prawa czuć do niej cokolwiek. Musisz być obojętny”, skarcił się w duchu.

- Dzień dobry, kochanie - usłyszał, a jego serce zabiło szybciej. W ogóle się nie poznawał.

- Jak ci się spało? - zapytał, czując jej delikatne palce na swojej szyi.

- Cudownie, a tobie? - uśmiechnęła się wesoło, otwierając lekko opuchnięte powieki.

- Nie zmrużyłem oka. - “Nie. Przestań! Nie kończ tego zdania!”

- Dlaczego? - Hermiona poruszyła się delikatnie. Obydwoje byli nadzy.

- Nie mogłem przestać patrzeć jak śpisz - szepnął. - Wyglądasz wtedy tak niewinnie.

Hermiona pocałowała go czule w lekko spękane od alkoholu usta. “Idiota”.

- Co chcesz dzisiaj robić? - zapytał.

- Chcę zabrać ci wszystkie pieniądze i władzę - szepnęła mu do ucha i pocałowała go w szyję.

- Diabeł w ciele anioła.

- Anioł w ciele diabła.

- Idealna z nas para.

- Szsz… - uciszyła go i wstała.

Nie wiedziała czemu, ale w ogóle nie wstydziła się tego, że była całkiem naga. Przy Ronie zawsze się zakrywała, ale Seth wywoływał w niej takie sprzeczne uczucia i zachowania, że w ogóle nie widziała w sobie dawnej Hermiony. Zostawiła Setha i poszła wziąć prysznic,a gdy wróciła zastała go w pełni ubranego. Garnitur, koszula, błyszczące skórzane buty, woda kolońska.

- Widzę, że jestem daleko w tyle - zaśmiała się, siadając w ręczniku przy toaletce.

Magicznym sposobem wczoraj po późnej kolacji zastała w nowym pokoju nie tylko swoje rzeczy, ale też nowe ubrania, buty i kosmetyki. Zaczęła się malować, podczas gdy Seth przeglądał jej szafę.

- Co to? - zapytał, wyciągając starą koralikową torebkę, na którą dwa lata temu rzuciła zaklęcie zmniejszająco-zwiększające.

- Moja stara torebka, trzymam ją z sentymentu - skłamała.

- A to? - spytał po dłuższym czasie, trzymając w ręce różdżkę Hermiony. Dziewczyna przestraszyła się i odwróciła gwałtownie. Krew odpłynęła jej z twarzy. - Dziesięć i trzy czwarte cala, winorośl i, jak mniemam, włókno ze smoczego serca?

Hermiona tylko kiwnęła głową. Była w szoku.

- Nie mówiłeś, że jesteś czarodziejem.

- Nie chciałem tego robić na pierwszej randce - mrugnął do niej i zaczął dalej przeglądać ubrania.

W końcu wyciągnął rozkloszowaną, błękitną sukienkę w białe groszki w stylu lat 50. Zawiesił ją na wieszaku na drzwiach szafy, dobrał do tego białe szpilki, biżuterię i torebkę.

- Nie zapomnij o czerwonej szmince. Czekam na dworze.

- Lubisz mieć wszystko pod kontrolą, prawda? - zapytała, kiedy już miał przekroczyć próg.

- Tak. I nawet nie wiesz jak bardzo mogę się zdenerwować, gdy coś idzie nie po mojej myśli - odparł poważnie i zamknął drzwi.

Hermiona poderwała się i schowała strój, który wybrał Seth. Rzuciła ręcznik na ziemię i założyła obcisłe, jasne dżinsy sięgające talii i krótki, luźny, czarny top. Do tego na stopy wcisnęła czarne botki, a na ramiona narzuciła skórzaną kurtkę.

Kiedy wyszła na zewnątrz i schodziła po schodach w kierunku Setha, z satysfakcją obserwowała jego twarz, przez którą przemknął cień mroczny jak zimowa noc. Uśmiechnęła się do niego szeroko i weszła do czarnego samochodu. Ciarki przeszyły jej ciało na widok szofera z tatuażem na karku.

- Gdzie jedziemy? - zapytała, a jej głos zabrzmiał dziwnie słabo.

- Ja jadę spotkać się z moim przyjacielem i współpracownikiem. Ty wypijesz herbatę z jego narzeczoną.

- Mam ją do czegoś przekonać? Coś jej wmówić? Może wsypać jakiś proszek do herbaty? - zażartowała, ale Seth spojrzał na nią z lekkim potępieniem w oczach.

- Nie, masz tylko wypić z nią herbatę i być miła - odburknął poważnie, a Hermiona poczuła się dziwnie. Jego zachowanie w ciągu godziny zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni.

- Dobrze - odparła i mimowolnie odsunęła się od niego odrobinę. Z powodu jednej rozmowy wytworzyła się między nimi niewidzialna bariera.

Nie wiedziała ile wysiłku kosztowało Setha potraktowanie jej tak chłodno.

Chwyciła go za rękę i położyła głowę na jego ramieniu, chcąc w ten sposób go rozchmurzyć. Chłopak podniósł jej dłoń i pocałował delikatnie jej wierzch.

Starał się rozumem zagłuszyć głos serca, które wołało: “Ona jest taka wspaniała! Chyba ją kocham”.

“Nie! Pamiętasz słowa ojca? “My, Nickolsonowie, nie bawimy się w takie głupoty jak uczucia”. Poza tym, ona jest szlamą”.